Na sadržajnoj razini, jezgru ove izložbe čine artefakti koji su nastale kao rezultat intervencije Harisa Rekanovića u niz dnevnopolitičkih i “zabavnih” tiskovina koja je narativ posredovan mainstream medijima svela na niz neartikuliranih i besmislenih “uvida” ili “izjava.” Ova intervencija stoga neartikuliranost, besmislenost i radikalni manjak sadržajnog i društvenog značaja prikazuje kao “stvarni” sadržaj javnog mainstream diskursa. Na konceptualnoj razini, ovi aterfakti publici bivaju predstavljeni/ ponuđeni na uvid u okruženju koje simulira čekaonicu (u frizerskom salonu, ordinaciji itd.) što je gesta koja, “miksanjem” domena kulture i ekonomije, kulturu prikazuje kao domen prostiranja ekonomije, tj. ideologije te koja prostor nevezan za umjetnost ili kulturu mobilizira kao prostor kritički artikulirane umjetnosti.
Infiltrirajući umjetnost u domenu ekonomske djelatnosti i performativno ekstrahirajući “događanje” iz frivolne geste čekanja na neku uslugu, Čekaonica stoga normalnost dnevnih rituala i vječno čekanje na dolazak “prosperiteta, razvoja, uljuđenosti” dekodira i kao oblike društvene patologije i kao oblike primjene ideoloških matrica kapitalizma koje suspenziju življenja predstavljaju kao njegov vrhunac.
